فصیحی هروی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۸

باز هر شب دل به تنگ از ناله ‌زار خودست

سینه‌ام درمانده آه شرربار خودست

دوستان بر بستر مرگم خراب افکند باز

نرگس مستی که خود پیوسته بیمار خودست