فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۲

رندی که شکسته پنجه شور و شرش

بدهند نواله دیگران چون شترش

چون دست ندارد همه دستش شده‌اند

ای کاش سرش برند و گردند سرش