فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۶

در ساغر عیش باده خامان ریزند

عشاق ز دیده خون به دامان ریزند

بی‌درد کجا ذوق محبت ز کجا

این شهد به کام تلخکامان ریزند