فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۶

دندان امشب ز درد شد بس که نژند

داغیم به روی آتش از خواب سپند

گر درد چنین تیز کندش گرنه

دندان طمع ز عمر می‌باید کند