فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲

بر من که چو ابر پایم از دامانست

گر برق شوم گرم روی بهتانست

کاهل قدمم چنان که گر اشک شوم

صد مرحله‌ام ز دیده تا مژگانست