طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

دل بهر معاش، چند زحمت بکشد

وز بهر دو لقمه صد مشقت بکشد

گویند که رزق می رسد بی منت

با رزق چنین، کسی چه منت بکشد؟