طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷

در راه طلب پیاده می باید رفت

برخاک جبین نهاده می باید رفت

یکسان به زمین اگر شدی، عذر مگو

چون سایه ز پا فتاده می باید رفت