طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۵۶۷

از بس ز پا فتاده ایام پیری ام

ناید ز صد جوان، سر مو دستگیری ام

آزاده ام مخوان، که ز ملک عدم، قضا

آورده در وجود به طرز اسیری ام