طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۴۶۴

قافله اشک و آه، از همه سو ریز کرد

شکر که افتاده است راه تمنا وسیع

تنگدلی چیده اند بر سر هم تا فلک

گرچه نماید به چشم، عرصه دنیا وسیع