طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۳۶۲

بس که خیال آن پری، مایه دردسر شود

ترسم اگر ببینمش، دردسر دگر شود

اشک جهان نورد من، یاد نکرد دیده را

یاد پدر نمی کند، طفل چو دربدر شود