طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۳۵۵

کی بود دیوانگان را ترسی از باران سنگ؟

هر طرف از بیم عقل خود گریزان گشته اند!

نی شناسای خط سنبل، نه مضمون فهم گل

آبها طفلانه دایم بر گلستان گشته اند