طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۳۵۰

زخم ما چون زخم سوسن گشت سرتاسر کبود

بس که هردم پشت پا بر روی مرهم می زند

چون ز شوق روی جانان، طفل اشک آید به رقص

مردم چشمم، ز مژگان دست برهم می زند