طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۲۸۷

کارم ز نارسیدن کشتی به جان رسید

تا ناخدا رسد، به خدا می توان رسید

دلسرد این چمن نشود از چه تیره بخت؟

تا داغ لاله گرم کند جا، خزان رسید