طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۲۴۹

دمیده دانه ما از زمین تلخ

نگردد از چه دست خوشه چین تلخ

ز تلخی لطف دارد دختر رز

نگوید از چه رو آن نازنین تلخ