بکن پندی سرور آور ز من گوش
گرت فرسود غم بر دفع آن کوش
ظهور غم بود از نارضائی
رضا شو تا زغم یابی رهائی
حقیقت نارضائی خود ملال است
چرا گفتن بکار ذوالجلال است
چرا گفتن بکار حق فضولی است
سزای آن فضولی این ملولی است