صغیر اصفهانی » دیوان اشعار » ترکیبات » شمارهٔ ۸ - در نعت حضرت ختمی مرتبت صلی‌الله علیه و آله

خواست چو از غیب ذات شاهد یکتا

جلوه دهد در ظهور طلعت زیبا

کنز خفی را کند به خلق هویدا

بهر تماشای آن جمال دلا را

حرخ مدور نبود ومهر مشعشع

انجم و اختر نبود و ماه ملمع

صادر و مصدر نبود و طالع و مطلع

بود خود از خلعت وجود مخلع

یافته گانرا به یمن فر همایی

میدهد از ذلت دو کون رهایی

ملتزم عزتست ورتبه فزایی

عین جلالست و ذوالجلال ستایی

ذات قدیمی است آن روان مقدس

خود به لباس حدوث گشته ملبس

حجت بی‌مثلی خدای همین بس

کانچه تصور کنی ز خلق جهان کس

منکر او بر کمال اگرچه محالست

ور که بود منکر وجود کمالست

ره سپر راه جهل و بغی و ضلالست

گمشده دشت و هم و خواب و خیالست

پس علی آنکو به کردگار ولی بود

جای نشینش بمسند ازلی بود

حامل اسرارش از خفی و جلی بود

قول محمد همان مقال علی بود

فاطمه آن زهره سپهر کرامت

فاطمه آن در جزا شفیعه امت

واسطه بین نبوت است و امامت

حضرت او داده تا بروز قیامت

پس حسن آن بحر حلم و کشتی احسان

رهبر جن و ملک حقیقت انسان

بی‌مددش مشکلی نمی‌شود آسان

سبط محمد شهی که آمده یکسان

بعد حسن بر حسین بین و مقامش

کوست نگهبان شرع جد گرامش

طرفه طلسمی است اسم اعظم نامش

کامده اندر پناه یمن و دوامش

بعد حسین کرد آفتاب ولایت

سیز بنه برج و تافت بهر هدایت

تا ده و دو برج را رسید نهایت

بسته و بگشوده‌اند خوش به حمایت

وان علی و باقر است و جعفر و کاظم

باز رضا و تقی دو بحر مکارم

پس تقی و عسگری دو فخر عوالم

خاتم ایشان که هست حجت قائم

آنکه ز فرط جلال و مرتبت و جاه

از الف قامت است مطهر الله

خواهی اگر نام او در آی بدین راه

میم محمد بگیر و ساز پس آنگاه

ملک خدا را یگانه مالک مطلق

ملک باو قائم اوست قائم بالحق

چون بحرم برزند فراشته بیرق

هر روشی را فتد شکست برونق

من که صغیر و غریق بحر گناهم

رشگ برد آسمان به رفعت و جاهم

کاین ده و چارند در دو کون پناهم

حال تباهم مبین و روی سیاهم