سیدای نسفی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

ای آنکه تویی حیات ما باعث بود

هستند جهانی به حیاتت خوشنود

چون ذره به خاک رفته بودم شاها

خورشید عنایتت مرا زنده نمود