سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۷۴

ای دیده از تو دوران جمشید دستگاهی

زیبد به بندگانت چون لاله کج کلاهی

روشن ز روی عدلت از ماه تا به ماهی

ای از رخ تو پیدا انوار پادشاهی

از تیغ تو بداندیش در خاک و خون فتاده

چون برگ بید خصمت لرزیده ایستاده

ظلم از سیاست تو گردن به شرع داده

کلک تو بارک الله بر ملک دین کشاده

از پایبوسیت تخت شد در جهان مکرم

هر روز بخت و دولت گویند خیر مقدم

چون گردباد آخر خصم تو خورد بر هم

بر اهرمن نتابد انوار اسم اعظم

باشد دعای جانب اوراد صبح و شامم

در روزگار اینست شکرانه کلامم

در بزم باده نوشان لب خشک و تلخ کامم

عمریست پادشاها از می تهیست جامم

ای عقل ذوفنونان پیش تو طفل مکتب

از فیض بارگاهت لبریز دست مطلب

گویم پی دعایت تا صبح ز اول شب

ای عنصر تو مخلوق از کبریای مشرب

روزی که رخش فکرم در مدح شاه تازد

بالد چو شمع طبعم کلکم به خویش نازد

ای سیدا حسودت از رشک خود گدازد

حافظ چو پادشاه است گه گاه می نوازد