سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۶۲

ای فدای تو عز و جاه همه

آستان تو سجده گاه همه

سوی درگاه توست راه همه

ای به درماندگی پناه همه

یارب از دهر بی ملولم کن

جانب روضه رسولم کن

به سوی اولیا وصولم کن

به طفیل همه قبولم کن

در برو دوش ماست فکر لباس

ما همه در تلاش زیب و اساس

پیرو نفس و تابع وسواس

گنه ما برون بود ز قیاس

جستجو می کنم نشان رهت

می پرم سوی آستان رهت

ای سرم فرش کاروان رهت

گرد نعلین رهروان رهت

از تو ای نور چشم ملتمس است

میوه نخل بنده نیم رس است

تشنگان را همیشه این هوس است

قطره یی ز آب رحمت تو بس است

آن که هستی به ذات خویش احد

سیدا دارد از تو چشم مدد

همنشینش مکن به همدم بد

خسرو از تو پناه می طلبد