سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۱۱

صبا را بر سر کویت توانایی چه می باشد

چمن را پیش رخسار تو رعنایی چه می باشد

تو را هر روز چون گل صحبت آرایی چه می باشد

مرا دور از رخت شبها شکیبایی چه می باشد

سیه شد روزگار از دود آه من چه می پرسی

بر غم مدعی حال تباه من چه می پرسی

خدا را باعث روز سیاه من چه می پرسی

مرا عشق تو رسوا کرد ماه من چه می پرسی

خیال ابرویت دارد مرا در زیر شمشیرم

غم زلف تو در پای طلب افگنده زنجیرم

به خاکم گرچه یکسان کرد هجران تو چون تیرم

هوس دارم که خیزم چون غبار و دامنت گیرم

نگاهت فتنه انگیز است چشمت رهزن دلها

دهانت تنگ شکر باشد و لعل تو شکر خوا

کدام اوصاف حسنت را من بیدل کنم انشا

قدت خوبست و خطت دلکش و رخساره ات زیبا

تو را ای بی مروت سیدا عمریست می جوید

سر کوی تو هر دم چون نسیم صبح می پوید

نه تنها شبنم از بی مهریی تو دست می شوید

صبا هر جا که باشد مشفقی را از تو می گوید