سیدای نسفی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۷

دلا ز بزم حریفان چو غنچه پنهان باش

بپوش دیده و دور از شکست دوران باش

برو ز گلشن و در گوشه بیابان باش

ز خارزار تعلق کشیده دامان باش

مرو به باغ اگر باغبان تو را پدر است

نظر به سایه سنبل مکن که دردسر است

به بوستان شب و روز این نوا زنی شکر ست

قد نهال خم از بار منت ثمر است

بهار عمر گذر کرده است نادانی

دمی بیا و نشین صحن سنبلستانی

بنوش باده هر سوی ساز جولانی

در این دو هفته که چون گل در این گلستانی

همیشه حرف تو از باده نوشی خلق است

قبا بدوش تو از خودفروشی خلق است

بدهر زینت اگر جامه پوشی خلق است

کدام جامه به از پرده پوشی خلق است

به گوش زاغ نواهای زاغ دلخواه است

به چشم خویش زغن بلبل سحرگاه است

در آشیانه خود جغد صاحب جاه است

درون خانه خود هر گدا شهنشاه است

خزان شدی دیگر امید از بهار تو نیست

می نشاط به اندازه خمار تو نیست

کنون شکایت اهل جهان شعار تو نیست

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست

چو سیدا به چمن کرده ام وطن صایب

چو کلک خود شده ام شمع انجمن صایب

مرا به گوش رسیدست این سخن صایب

ز بلبلان خوش الحان این چمن صایب

تا مرا گوشه نشین کرد غم تنهایی

قصر افلاک شد از گریه من دریایی

چند گویم من ماتمزده یی سودایی

ای مرا دل ز غمت واله جان شیدایی

تا زده دست من آن غمزه بی باک به سر

گردد از بی خودیم گردش افلاک به سر

بنشین یک نفسی ای بت چالاک به سر

دامن از ناز مکش تا نکنم خاک به سر

شوخ من بند نقاب از رخ گلبرگ کشای

جلوه یی سر کن و از خانه خورشید برای

حرف پروانه خود گوش کن از بهر خدای

یک شب ای شمع بتان سوی من غمزده آی

بس که آورد به کوی تو مرا دیده تر

بعد ازین از سر کوی تو نبردارم سر

آستان تو بود سجدگهم تا به سحر

تو به خواب خوش و من همچو غلامان بر در

سیدا همچو خط سبز به تمکین گفتی

در بناگوش وی افسانه رنگین گفتی

کوه کن تیشه زدی بر سر و تحسین گفتی

جامیا بس که سخن زآن لب شیرین گفتی