سیدای نسفی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۸۱

بهر سوغای عزیزان جان ز تن بیرون کنم

یوسف خود را از این چه بی رسن بیرون کنم

ماتم طفلان بود چون خنده گل بی بقا

غنچه را پیش از شکفتن از چمن بیرون کنم

از لب خود بوسه یی امیدوارم کرده یی

نیست این حرفی که او را از دهن بیرون کنم

تا نسازم در میان کشتگان خود را شهید

روز محشر کی سر خود از کفن بیرون کنم

آب سازد آتش من زهره پروانه را

شمع را مردانه وار از انجمن بیرون کنم

قامتش در دیده من جلوه گر گردد چو شمع

گر دو سر چون شمعدان از یک بدن بیرون کنم

من نه آن نخلم که همچون شمع مجلس سیدا

اشک را از دیده وقت سوختن بیرون کنم