جیحون یزدی » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۲۱ - وله

ای پسری کز جمال خلعت نازت به تن

جان مرا تازه کن از آن شراب کهن

که خلعت شه رسید زری به وجه حسن

زآصفی طلعت است پر از فر ذوالمنن

گاه شراب است و بس ای قمر می‌پرست

ما حصل عمر ما گردون بر تاک بست

تو دانی احوال من که بایدم بود مست

ساعتی از مستیم ندهم بر هر چه هست

از عجم اکنون نواست تا به عراق عرب

از حسد شور ماست جان مخالف به لب

پیک همایون شاه کوفت حصار کرب

راه نشابور خواست ریزد یا للعجب

بتا بر افسانه‌ات تا کی سامع شوم

یا که پی وصل تو چه قدر تابع شوم

تحمل از حد گذشت حال منازع شوم

چه مانده از آب رو که باز ضایع شوم

در این بهشتی بساط با تو غنودن خوش است

ز کوثر آسا نبیذ به عیش بودن خوش است

ز طره و جامه‌ات گره گشودن خوش است

به روز از پیکرت نور فزودن خوش است

چو رویت از نقش بت گروه بتگر کنند

پیش بت اسلامیان سجده چو کافر کنند

گرچه رخت را شبیه خلق به آذر کنند

لیک ندانم چرا دامن از او تر کنند

ایزد روی ترا درخور بوس آفرید

وگرنه روز نخست روی مرا نیز دید

حال بیا رام شو بدون گفت و شنید

که قامتم چون هلال ز ابروانت خمید

باری ای بر مهت ز موی فتان عبیر

وز بدن نازکت درون کتان حریر

ز باده و ساده‌ات اکنون لابد گزیر

ولی به اسب اندر آی پذیره را در پذیر

وزیر انجم حشم مصدر انصاف و داد

که رسم لغزش ربود بنای دانش نهاد

هم به اکابر مجیر هم به اصاغر ملاذ

سعدالملک ملک صاحب قدسی‌نژاد

در نظر همتش بلندی چرخ پست

خاست ز کیهان فتن چو او به مسند نشست

به اسخطش کوه را در کمر افتد شکست

هرکه بوی بسته شد ز قید آفات رست

کسی که با صد زبان بهر فنش گفتگوست

چون که بر او رسد مغز نداند ز پوست

بر سر خوانش بلند صوت کلوا و اشربواست

لیک منادیش را شرم ز لاتسرفواست

زابر تا که کف و گاه عطای عمیم

مباینت‌ها بود به نزد ذوق سلیم

سحاب ریزد مطر وی بخشد زر و سیم

آن به خروشی شگفت این به سکوتی عظیم

ای ز چو تو آصفی نازان کیهان خدا

برادرت راست نیز چون تو فری جدا

زین دو تن متحد حاجت مردم روا

چنانکه یابند خلق از حسنین اهتدا

ز کلک تو گاه بزم بالد اکلیل و تخت

ز گرز او وقت رزم کوه شود لخت لخت

خامه تو طیس را به هم نوردیده رخت

نیزه او جیش را نصرت بخشاد رخت

ز مهر و قهر تو زاد عوالم خیر و شر

ز بغض الطاف اوست مبانی نفع و ضر

شمسه ایوان تو مناص شمس و قمر

قبه خرگاه او ملجأ فتح و ظفر

دست زر افشان تو معطی بر خاص و عام

تیغ سرافشان او قوت اهل نظام

دامن حزم تو را سپهر در اعتصام

توسن عزم ور استاره زیب لگام

نقود ابذال تو وقف رشید و رضیع

لوای اجلال او عون شریف و وضیع

دلی ترا همچو او بهر مقامی وسیع

طبعی او را چو تو در همه حالی منیع

تا دهد آفاق را خلعت نور آفتاب

تا به تمامی نجوم نیاید اندر حساب

تا که فشاند مطر وقت بهاران سحاب

تا کند از تیر ضو رجم شیاطین شهاب