جیحون یزدی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۴۱ - ممدوح این قصیده معلوم نیست

ای بروی و خوی تو برج مه و چرخ اثیر

وی بخوبی زهره ات مزدور خورشیدت اجیر

چهر تو شیریکه از آن شیر پیدا رنگ خون

لعل تو خونیکه درآن خون نهفته بوی شیر

کوته اندر پیش دلجو قامتت سرو بلند

تیره اندر نزد نیکو عارضت بدر منیر

این رخست اندر نقابت یا که ماه اندر قصب

این قداست اندر قبایت یا که سرو اندرحریر

ها برافشان دست و شو ما را بکامی پایمرد

هابرون نه گام و شو ما را بجامی دستگیر

هی چه کوشی با عزیزان و مرا بینی ذلیل

می چه نوشی با بزرگان و مرا دانی حقیر

زافتقار شاه برکوی من از گردون حصار

زاهتمام میر درکاخ من از سندس حصیر

باده دارم که نشنیده است بویش هیچ شاه

ساده دارم که نادیده است رویش هیچ میر

هر شب از نور شرابم صحن گیتی همچو قار

هردم از دود کبابم سقف گردون همچو قیر

مطربان دارم که دل از صوتشان یابد قرار

ساقیان دارم که چشم از حسنشان گردد قریر

در میان محلفم گردنده از خورشید جام

برکنار مجلسم بنهاده از گردون سریر

گر تو ای ابرو کمان یکروزم آئی میهمان

دیگر از بزمم نپیچی رخ زنندت گر به تیر

خانه بینی شریف و خلوتی یا بی نظیف

درگشاده خوان نهاده نقل نیکو می هژیر

میگسار اندر یمیمنت دلبری خدمت گزین

نی نوا زاندر یسارت شاهدی منت پذیر

مستهائی با ادب خنیاگرانی نوش لب

آن بزیر آراسته بم آن ز بم رفته به زیر

زینهمه نیکوتر است آنگه که از بهجت مرا

کلک بر دفتر ترنم راند از مدح امیر

مایه بحر عمیق اندر بر طبعش تباه

پایه چرخ بلند اندر بر قصرش قصیر

حسن تقریرش سماعت داده بر گوش صمیم

لطف تحریرش بصارت هشته در چشم ضریر

پیش فرش موج خشکد بر رخ بحر محیط

نزد بذلش رعد نالد بردل ابر مطیر

ز امتزاج اختر و ارکان چو آمد این خلف

از جمال روز افزونش جوان شد چرخ پیر

بس غناخیز است عهد ز انواع نعم

صد منادی یافت نتواند بملکش یک فقیر

برق صمصامش چو گردد اخگر انگیز نبرد

چشم سردی دارد از دوزخ روان زمهریر

ای امیربا دل باذل که باندبیر تو

وقت هیجا کار شمشیر آید از کلک دبیر

برمیانت یک پرند و از یلان فوجی گشن

برکمانت یک خدنگ و از گوان جمی غفیر

بانگ کوس اندر صماخت خوشتر از بانگ رباب

بوی خون اندر مشامت بهتر از بوی عبیر

بفکنی پهلو ز پشت اسب چون برگ از درخت

برکشی اژدر زغار کوه چون موی از خمیر

تیر آتش بارت اندر سینه کند آوران

چون ستاره ذو ذنب اندر دل چرخ اثیر

پشت خم تیغ تو اندر کله بد اختران

راست مانند هلال اندر سپهر مستدیر

کین دشمن در دل تو رعب تو در قلب خصم

چون منافق در بهشت و چون موافق درسعیر

تا وصال دوستان باشد روان را بوستان

یارت اندر عیش و نوش و حاسدت دروای و ویر