فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۵

یارب گره غفلتم از دل بگشای

گرد هوسم ز چهره جان بزدای

چون آینه‌ام ز زنگ هستی برهان

هیچم کن و پس هر آنچه هستی بنمای