فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۲

نمی‌پوشد چو خورشید آن پری از هیچ کس رو را

نگه دارد خدا از فتنه‌های چشم بد او را

نظر بر نرگس مستانة جادووشی دارم

که چشمش سرمه‌دان ناز سازد چشم آهو را

برورویش مسلمان را به مصحف سوختن خواند

سر زلفش به آتش می‌نماید راه هندو را

به خشم و ناز ازو یک ذرّه روی دل نگردانم

بگردم گِرد آن وقتی که گرداند زمن رو را

دل آتش مزاج من به هیچ از جوش ننشیند

مگر آب دم خنجر نشاند آتش او را

به زور این عقده از پیش دل او برنمی‌خیزد

ندانم کوهکن تا چند دارد رنجه بازو را

به راهی بایدم با همرهان بد موافق شد

که انگشتان پا از هم تهی سازند پهلو را

مرا از فضل سرشاری که دارم این پسند آمد

که در بزم ادب ته می‌توانم کرد زانو را

به چوگان که بازی می‌کند گردون بالادست!

که یک ضربت ز مشرق تا به مغرب می‌برد گورا

به آن رعنا بت آتش طبیعت کس نمی‌گوید

که از چشم بدان پوشیده دارد روی نیکو را

اگر داری هوای خدمت مردان ره فیّاض

به آب حلم باید روی شستن آتشین خو را