سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

گفم که غم عشق تو میمون کندم

کی دانستم که دیده پرخون کندم

ایجان جهان من از تو کی برگردم

دور از تو مگر اجل شبیخون کندم