سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۱۴۲ - در مدح نصرة الدین حسن

ایا گرفته سر زلف تو هزار شکن

میان هر شکنی در دلی گرفته وطن

دل مرا وطن اندر میان زلف تواست

بر آنصف که ترا جان و دل من

تو در میان دل و دل میان زلف تو در

کراش خود مخوه و زلف خود بشانه مزن

که گر دلم بسر شانه تو خسته شود

ببایدی که مرا نیز خسته گردد تن

نگار غالیه زلفی و ماه عالیه خط

چو تنگ غالیه دانی براست تنگ دهن

میان غالیه دان تو ای پسر که نهاد

بدان لطیفی سی و دو دانه در عدن

میان غالیه دان لؤلؤ عدن که نهد

کسی که غالیه دان سازد از عقیق بمن

دو زلف داری با صد هزار تاب و گره

دو چشم داری با صد هزار حیله و فن

دو جادویند کمین ساز روشن و تیره

دو زنگیند جهانسوز تیره و روشن

کشیده بر دل و بر جان دوستان خنجر

چو پهلوان جهان تیغ بر سر دشمن

امیر میران فرزند پادشا سنجر

ابوعلی حسن بن علی ابن حسن

خجسته نصرت دیر آنکه همچنو فرزند

زمین نزاد ز گشت فلک بدور ز من

سپهبدی که به تنها ز صد سپاه به است

بوقت حمله و روز نبرد و شور و فتن

دلاوری که بیک پویه تکاور خویش

بنوک نیزه زین برکند که قارن

گه سخاوت معن است و حاتم و افشین

گه شجاعت فرهاد و رستم و بیژن

چو جام گیرد بدره ده است و بنده نواز

چو تیغ گیرد گرد افکن است و خصم شکن

بزخم تیر ز سندان برون برد سوفار

بزخم تیغ دو نیمه کند که آهن

بگاه حمله سر رمح اژدها صفتش

مخالفانرا زهر افکند بگرد بدن

ز بهر جنگ مخالف چو برگرفت سلاح

شود مخالف او از فزع سلاح افکن

دلیروار بدشمن چنان رود گوئی

مگر بدوستی آنجا گره زند دامن

ایا نبرده سواری که خصم تو گوید

ز روی و آهن و پولاد زاده ای نه ززن

اگر چه خصم تو کوهی است زآهن و پولاد

شود بضربت تو ریزه ریزه چون ارزن

چو هیبت تو درافتد بسینه مردان

شوند مردان همچون زنان آبستن

حجاب نبود زخم ترا بخصم تو بر

ز گوی مغفر تا عطف دامن جوشن

سنان سینه گدازت برون شود آسان

زکوه آهن همچون ز پرنیان سوزن

همیشه تا که بر نرم و روی نیکو راست

بپرنیان و پری وصف در سیاق سخن

ز ساقیان پری روی پرنیان برگیر

مئی چنانکه چو جان در بدن بود دردن

بدست لطف مر احباب خویش را بنواز

بتیغ قهر مراعدات را بزن گردن

مخالفان ترا باد جای در دوزخ

مؤالفان ترا باد در جنان مسکن