سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۷۹ - در مدح تاج الدین محمود

گسترد نام نیک چو محمود تاجدار

محمود تاج شد و ز احرار روزگار

از شاهوار بخشش او ظن بری که او

محمود تاج نیست که محمود تاجدار

او تاجدار ملک هنر زیبد و عدوش

در بارگاه حشمت او گشته تاج دار

تا آمد از دیار خراسان بماورا

النهر نهر دولت او گشت چون بحار

بر فرق اهل فضل زرافشان شود هوا

هرگاه از آن بحار شود بر هوا بخار

نیل و فرات و دجله و جیحون موج زن

با کف داد او چو سرابند هر چهار

هرگه که سیر کلک کمردار او کند

سردل دوات کلهدارش آشکار

آرد برات او امرای کلام را

بر دوش طوق منت و در گوش گوشوار

محمود شاه غازی شاعر نواختن

آیین نهاد و سنت و رسم و ره و شعار

از سرگذشت بود و نبود همه جهان

دیوان عنصریست ز محمود یادگار

وز خادمان مجلس محمود تاج دین

چون عنصری هزار برآید بیک شمار

محمود سومنات گشای صنم شکن

در غزو سیگزی بسنان ز ره گذار

آن مرتبت نیافت که محمود تاج دین

از یک بدست کلک بریده سر نزار

ای تاج کز جواهر دانش مرصعی

بر فرق دین سید و شاه بنی نزار

نور دلی و راحت روح و سدید دین

عبدالکریم صدر کرام و سر کبار

عبدالکریم صدری کز وی کریمتر

عبدی نیافریده کریم آفریدگار

او اصل مهتریست مران اصل را تو فرع

تا زان بتو چو جسم بروح و شجر ببار

مستوفی ممالک مشرق توئی و هست

بر کلک بی قرار تو هر ملک را قرار

ز ابنای روزگار نیاید کسی چو تو

بر مرکب کفایت و فضل و هنر سوار

گر کار تو بعقد بنانست و سیر کلک

اندر کشی ذرایر خورشید را بکار

بی سهو و بی غلط بجریده نشان کنی

از پیش باد اگر بهزیمت رود غبار

دانی شمار آن و ندانی که سیم و زر

بر شاعران ز جود تو چندین شود نثار

بر شاعران ثنای تو در سال سنت است

بر من رهی فریضه بروزی هزار بار

گر شعر بنده هست بدین چاشنی پسند

در یک دو مه بمدح تو دیوان کنم نگار

تا از برای گفت و شنود است خلق را

گوش سخن نیوش و زبان سخن گذار

سیماب باد ریخته در گوش آنکسی

کو دارد از شنودن مدح و ثنات عار