سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۷۲ - در مدح سعدالدین عمر

سیمبر یارم شد از من سیم بر

سیم یارم نی و یارم سیمبر

عاشق سیم ار بخواند وی مرا

من ورا معشوق دانم سیم بر

زان نگار سیمبر با من نماند

جز نگاری کان بروی سیم بر

کرد زرین روی من وانگاه گفت

منت از من دان که زر از سیم بر

لعبتی سیمین صنوبر قامتی

بر سر سیمین صنوبر سیم بر

سیم پنهانی که ماه و مشک و گل

نرگس و شمشاد و مرجان و درر

نرگس او بر کمان پیوست تیر

تیر او را زهر کش پیکان و پر

تا شود زان شکرین مرجان او

ز هر تیر نرگس او بی ضرر

ناردان مرجان در آگین او

گر بخندد یا سخن گوید شکر

مشک و شمشادش کشیده گرد گل

دایره چون طوق قمری پر قمر

خط و زلف است آن نه شمشاد و نه مشک

برده شم از مشک و از شمشاد فر

بر رخ رخشان آن میر بتان

تیره و مرغول و سر در یکدیگر

راست مانند خط میر عمید

سیدالکتاب سعد دین عمر

آنکه تشبیه دوات و کاغذش

هست چون از مشک بحر از سیم بر

از کمال عدل شاه بحر و بر

تا شود این بر ازان بحر آبخور

از بنان او به بحر و بر شود

ماهئی از سیم تن از مشک سر

ای سر اهل هنر در خط تو

خط تو تاج سر اهل هنر

چون دواتت تاجور گردد هر آنک

چون قلم در خدمتت بندد کمر

خدمت صدر تو از جان واجبست

بر کمر بندان شاه تاجور

تا عمید ملکتی بر کلک تست

اعتماد داد خواه دادگر

آستین سایلان و زایران

زآستان تو شود پر سیم و زر

بارگاه خسرو مشرق بتست

زان مزین تر که چرخ از ماه و خور

حکمت آرایان بمدح صدر تو

دفتر آرایند از الفاظ و صور

دفتر بی مدح تو دف تر است

در طرب نارد کسی را دف تر

سوزنی را در ثنا و مدح تو

گشت از سوزن سخن باریکتر

رشته فکرت بسوزن برکشید

تا برشته درکشد در و گهر

گر قبولی یابد از اقبال تو

بشکند از سوزن فکرت تبر

تا خداوند سخن را در جهان

از خداوند سخا نبود گذر

باد ارباب سخن را سال و ماه

آستان درگه تو مستقر

نور خورشید سخای تو بلطف

تافته بر هر یکی از بام و در

در جهان همچون سخن باد و سخا

نام تو باقی و محمود الاثر