کوهی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۷

گر من از عشق جگر خوار بنالم چه عجب

یا ز جور و ستم یار بنالم چه عجب

بهوای گل رخسار تو ای سرو بلند

گرچه بلبل بچمن زار بنالم چه عجب

جگرم خون شد و از دیده برویم افتاد

گر بجان از دل بیمار بنالم چه عجب

در خم زلف سیه کار تو چون دربندم

زار چون مرغ شب تار بنالم چه عجب

مینوازی چه نی و میکشی از ناز مرا

وه که از پرده ی پندار بنالم چه عجب

سوختم ز آتش هجران تو ای ماه اگر

بهر یکدیدن دیدار بنالم چه عجب

دید کوهی که خدا گریه و زاری طلبد

گفت گر بر در جبار بنالم چه عجب