میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » رباعیات » شمارهٔ ۲۹

زلفت فتد ار بکف پریشش سازم

آشفته چو حال دل خویشش سازم

خایم لب لعل تو بدندان چندانک

چونین دل ریش خویش، ریشش سازم