سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۹

تا دید هوات در دلم غایت عشق

در پیش دلم کشید خوش رایت عشق

گر وحی ز آسمان گسسته نشدی

در شان دل من آمدی آیت عشق