سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۱

آراست بهار کوی و دروازهٔ خویش

افگند به باغ و راغ آوازهٔ خویش

بنمای بهار را رخ تازهٔ خویش

تا بشناسد بهار اندازهٔ خویش