سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۸

گاهی فلکم گریستن فرماید

ناخفته دو چشم را عنا فرماید

گاهیم به درد خنده لب بگشاید

گوید ز بدی خنده نیاید آید