سراج قمری » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

هر غم که به من رسد زعشقت، شادی است

داد آیدم از تو، هرچه آن بیدادی است

در بندگیت چو سرو ثابت قدمم

کز بندگی توام چو سرو آزادی است