خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۵

ای برگ گلت به مشک ناب آبستن

وی مردم چشم ما به آب آبستن

بر یاد رخت روح فزاید به صبوح

گردد مه نو به آفتاب آبستن