سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۴

تا جان مرا بادهٔ مهرت سودست

جان و دلم از رنج غمت ناسودست

گر باده به گوهر اصل شادی بودست

پس چونکه ز بادهٔ تو رنج افزودست