یغمای جندقی » دیوان اشعار » مراثی و نوحه‌ها » شمارهٔ ۵۰

ناوک کینه در کمان لشکر فتنه در کمین

گاه زغش به سرنگون گه زعطش به لب نگین

دست گسسته از فلک پای شکسته از زمین

از در مهلت و امان از پی ناصر و معین

خون حواشی و حشم خاک موالی و حشر

ریخت به خاک تن به تن رفت بباد سر به سر

میر مصاف نینوا با لب خشک و چشم تر

بست به نفس محترم ساز جهاد را کمر

تاخت دو اسبه یک تنه بر صف خصم ده دله

تیغ یلی به چنگ در رخش مجاهدت یله

شیر گرسنه در غنم گرگ گسسته در گله

صورت تیغ و توسنش معنی برق و زلزله

سست رگان شام را ساخت زمانه سخت پی

حمله ور از چهارسو با شل و خشت و تیغ و نی

آن به هوای مرزشام این به خیال ملک ری

پهن فراخ آرزو تنگ گرفته گرد وی

چرخ ستاد از روش، خاک فتاد از سکون

توفت سمک به تاب وتب خفت فلک به خاک و خون

هوش ز مغز منقطع عقل ملازم جنون

سیرت دهر منقلب وضع زمانه واژگون

خیل حرامی از شره رانده برون ز چارسو

پشت به حرمت نبی در به حرم نهاده رو

اهل حرم شکسته دل خسته جگر گشاده مو

زیور و جامه و حلی رفته به غارت عدو

نهب گران کوفه را دست به غارت آشنا

از بر این سلب ستان وزسر آن حلی ربا

از حرم خدایگان رفته به بار کبریا

ویله زار بی کسان لیک به گوش اشقیا

سبز عمامه تو را چرخ سیاه طیلسان

ساخت به خون حلق سرخ از در کام ناکسان

گشت تبه گل از خسک لاله بکاست از خسان

زانده آنکه مانده ام جیش ترا ز واپسان

بار بود به دوش تن سر که نه در بپای تو

با لب خشک و چشم تر رفتی و در عزای تو