یغمای جندقی » دیوان اشعار » مراثی و نوحه‌ها » شمارهٔ ۱۰

در شبت پوشیده بینم روز محشر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

سست از این سخت ابتلا ذرات را بالا و پست

هر چه هست پاز راه از کاردست

زین دمیدن خاست خواهد جاودان بر خاص و عام

صبح و شام صد قیامت را قیام

آفتاب چرخ دین را لشکری ز اختر فزون

آبگون تیغ ها در قصد خون

زهرگان برج زهرا را بس این روز تباه

آه آه خود چه گردانی سیاه

پهلوی دارا همی بینم به دیده راست بین

راستین سینه سلطان دین

تا نگردد کشتی اقبال دریای همم

از ستم غرقه در غرقاب غم

خیل یثرب بین ز رعب این سحر کز شامش راز

مانده باز سوی خورشید حجاز

تا نبینی بسته قمری سار از طوق ستم

بر بهم نای کبکان حرم

برق حسرت کشت این غم حاصلان را برگ و بر

خشک و تر سوخت اندر یکدگر

تا نسازی بر به شهبازان شاهین پر و بال

خسته بال آشیانه فر و فال

گر به خون من ز قتل شاه دین ور خود دمی

ارهمی باز مانی رستمی