واعظ قزوینی » دیوان اشعار » اضافات » در آفرین شاه سلیمان صفوی

باد نوروزی، صلا بر خوان عشرت می‌زند؟

یا جهان از دلگشایی، دم ز جنت می‌زند؟!

سبزه، دل را صیقل از زنگ کدورت می‌زند!

بر رخ جان‌ها، هوا آب از طراوات می‌زند!!

کرده گلریزان صبا صحن چمن را از طرب

می‌کند نرگس به چشم اهل بصیرت را طلب

سبزه را انگشت بر دندان شبنم از عجب

نکهت گل می‌دود هر سوز ز شوخی روز و شب

بختیان ابر، از دنبال یکدیگر قطار

هر یکی را، جنبش موج هوا گشته مهار

رعدها هر سو حدی خوان از یمین و از یسار

جملگی، از آب و نان رزق خواران زیر بار

هر طرف موج هوا، بر آتش گل دامن است

از ترقی خارتر، هم رشته و هم سوزن است

هرکجا مد نظر پا می‌گذارد گلشن است

بر جهان دلگشایی هر گلی یک روزن است

در چنین فصلی، که تنگ از رنگ و بو شد جای گل

گشته از تنگی سر و دستارها مأوای گل

فیض بر بالای فیض افتاده، گل بالای گل

آب ده چون ژاله، چشمی از رخ زیبای گل

صحن باغ، از لاله و گل جنت المأوی شده

عالم از سرو و صنوبر، عالم بالا شده

سبزه از موج طراوات، چهره با دریا شده

شاخ گل، جاروب گرد خانه دل‌ها شده

ابر نوروزی‌ست گردیده است بزم‌آرای باغ؟

یا فتاده عندلیبان را به سر سودای باغ

یا شده دودی بلند از آتش گل‌های باغ

یا پریشان کرده کاکل شوخ گل سیمای باغ

نوگلی بر نیله خنگ شاخ تر هر سو سوار

از قماش رنگ و بو، هر غنچه بسته عدل بار

سروها گشته روان وز آب‌ها رفته قرار

در عرق افتاده از تعجیل فصل نوبهار

آنکه ز آب عدل او، باغ جهان گل گل شکفت

باد قهرش، گر ظلم از ساحت ایام رفت

یاد پیکانش دل بدگوهران در سینه سفت

بخت گیتی شد از و بیدار، و چشم فتنه خفت

تاز پابوس سریرش، کرد اوج بر تری

می‌کند هر قطره باران، تلاش گوهری!

پیشه مهر است، در بازار جودش زرگری

دشمنانش را کند بر تن نفس‌ها خنجری

باید آموزد سکندر، رسم دارایی ازو

یاد گیرد مهر تابان، عالم‌آرایی ازو

بحر همت‌ها، فرا گیرند دریایی ازو

کوه رفعت‌ها، همه یابند والایی ازو

اوست ظل الله، ظل الله بر سر افسرش

او «سلیمان» دیده بیدار بخت انگشترش

کام‌ها او را رعیت، چون دعاها لشکرش

همتش ابر و، بود باران عطای بیمرش

بگذراند گر به خاطر، آب تیغش را پلنگ

اره خواهد گشت تیغ کوه، چون پشت نهنگ

از خروش سیل آمد آمدش، در روز جنگ

بر گریز دشمن او، عالم هستی است تنگ

بس که سرعت خصم را، وقت گریز از تیغ اوست

افتدش بیرون ز جوشن جسم، چون افعی ز پوست!

دشمن جانیست با خود، هرکه با او نیست دوست

از گل رعنا عجب دارم، که در بزمش دوروست!

می‌جهد کهسار از جا، چون پلنگ از تیغ او

می‌خزد در خویش دریا، چون نهنگ از تیغ او

می‌رمد گیرایی شیران، ز چنگ از تیغ او

می‌رود خون عدو، بیرون ز رنگ از تیغ او

در ممالک، ز احتساب عدل آن داراشیم

سیم نستاند گدا، از ننگ تصحیف ستم!

بس که کوتاهست دست خلق، از آزار هم

زور نتواند فگند انگشت کاتب بر قلم!

بسته تا معمار عدلش، در گل تعمیر، آب

نیست در گیتی، به غیر از خانه ظالم خراب

کس ندیده در جهان، غیر از عطایش بی‌حساب

پای بی‌تکلیف ننهد در سرای دیده خواب

زآنکه ذیل جودش، از دست طلب گیراتر است

دیده احسانش، از چشم طمع بیناتر است

آستان بارگاهش، ز آسمان والاتر است

رتبه مدح و ثنایش، از سخن بالاتر است

تا کند مه، نور از خورشید تابان اقتباس

تا ز نور صبح، بندد اشهب گردون قطاس

تا جهان، از مخمل پرخواب شب پوشد لباس

تا بود، نه گنبد سبز فلک محکم اساس

یارب از حفظ خدا، پیوسته جوشن‌پوش باد

خسروان را، حلقه فرمان او در گوش باد

رای و خاقان در رکابش غاشیه بر دوش باد

خانه ملک از بساط عدل او، مفروش باد