واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۷

آمد پیری و، رفت ایام خوشی

در کام شود زهر، اگر شهد چشی

در تن اثری نمانده دیگر ز حیات

وقت است که وارهیم از این مرده کشی!