واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۴

نبود چو حضور قلب و مژگان تری

فیض ز نماز خویش چندان نبری

خاکت بر سر، این چه حضور است که تو

در پیش حق استاده و جای دگری؟!