واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۷

چون دیده بینشم عطا فرمودند

محتاج بعینکم عبث ننمودند

کم بود دودیده بهر عبرت مارا

ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند