واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵

بدخو، از خوی خود بدوزخ باشد

خو آتش جانگداز و، خود یخ باشد

خود را شکند ز سختی بیحد خصم

ریزد دم شمشیر چو پرشخ باشد