واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۶

ای آنکه همیشه ملک و مالت هوس است

نیکی کن، کآن ذخیره روز پس است

گر باغ و دکان ترا نباشد، غم نیست

میراث تو، ذکر خیر بعد ازتو بس است!