واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست

از پادشه و رعیت این خانه به جاست

شاهست چو خانه‌ای، رعیت دیوار

جا بر سرشان دارد و زیشان برپاست