واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت

اول نگهت بطاقت دل پرداخت

برخاستنت، بخاک و خونم انداخت

تمکین خرام، بر صف هوشم تاخت