واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

نبود چون نام، دشمنی انسان را

بی نام و نشانیست امان ایمان را

از من پدران مهربان گر شنوند

دیگر نکنند نام فرزندان را