نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

طوفان شد و سبزه ام به آبی نرسد

کشتم به ترشح سحابی نرسد

سوزد عطشم اگرچه از سایه ابر

هرگز قدمم به آفتابی نرسد